Primera semana en Lugo

¡Hola amigos!
Oké, de eerste week is echt voorbij gevlogen! Inmiddels ben ik al een beetje gewend hier, en inmiddels ben ik echt heel blij dat ik ervoor gekozen heb om hier te komen. :D

Mijn dag ziet er ongeveer (van 9 tot 14 dan) zo uit:

08:30 sta ik op, kleed ik me aan, etc. onwijs interessant.

09:00 ga ik ontbijt maken voor de kinderen. Dit bestaat uit fruit + versgeperst sap (lucky kids) en daarna melk met koekjes. De eerste dag vroeg ik aan Paco ‘okay, how many cookies do I give them? 1, 2 maybe?’ zijn reactie: ‘No, around 12.’ En ik kon niks anders doen dan ‘Really?!’ zeggen, want ik was echt in shock. 12 koekjes als ontbijt, Dios mío, dat is echt onwijs veel. Maar goed, wie ben ik om daar iets over te zeggen. De koekjes die ze eten schijnen echt onwijs beroemd te zijn in Spanje, zogenaamde ‘campurrianas’. Als de kids dit op hebben, moeten ze zich aankleden en hun kamer opruimen, wat ze elke dag toevallig weer ‘vergeten’ en ze zijn elke keer weer verrast als ik zeg ‘clean your room'. Kinda funny x]

10:00 – 11:00 mogen ze een uur t.v.s kijken/nintendo’en/op de tablet en hoewel dat uurtje zelf chill is, want dan kan ik ook gewoon doen wat ik wil, is het ze van de technologie afkrijgen echt onmogelijk. De zin die ik ongeveer 100 keer per dag hoor is “Uno momento” en vooral als ik zeg dat ze de t.v. uit moeten zetten, is dat hun reactie. Ik kan me niet herinneren dat ik als kind ‘een moment’ zei als mijn ouders mij vertelden iets te doen, maar fair enough. Na 3 keer zeggen dat hij toch echt uit moet/hem soms zelf uitzetten, luisteren ze meestal wel.

11:00- 11:30 moet José trombone oefenen en Nico lezen. Eigenlijk hoeft dit maar 20 minuten, maar ik moet ze elke 5 minuten (vooral José) informeren hoe lang ze nog moeten. Maar, zodra ik erbij ga zitten zijn ze wel gemotiveerd om iets te doen.

11:30 – 14:00 moet ik iets bedenken om te doen. Er zijn verschillende opties, zo is er “la Carballera” (aka het bos hier in de buurt) “El parque” (het park) “La Muralla Romana (een Romeinse muur van 2.2 km waar je op kunt lopen, echt super mooi!) en “El parque Rosalia de castro” (hier ben ik nog niet geweest) en om de zoveel dagen gaan we naar de bibliotheek. Het weer is tot nu toe nog niet echt geweldig (veel bewolkt en regen nu en dan), dus het is soms lastig iets te bedenken.

Na 14:00 ben ik vrij en maakt Paco lunch.

Het ritme hier is natuurlijk heel anders, je eet dus om een uur of 15:00 lunch en dan is het eigenlijk je warme maaltijd voor de dag. Avondeten is om 21:00/22:00 ’s avonds en bestaat uit de restanten van de lunch/broodje/ei/salade. Heel gek, in NL heb ik om 13:00 en om 17:00 onwijs honger maar nu houd ik het allemaal makkelijk vol. Na lunch ben ik nu alleen heel moe en is het tijd voor una siesta.

Na de siesta (17:00) ben ik productief, dat terwijl de dag in NL dan meestal ‘afgelopen’ is en ik juist weer naar huis zou gaan rond deze tijd. Allemaal heel anders, maar best prima. Zo ben ik dinsdag en woensdag de stad in gegaan, woensdag met Alicia (een meisje hier in het gebouw). Dat was echt super leuk, ze is heel erg aardig. Donderdagmiddag ben ik met Paco en Monica en de kids meegegaan naar ‘de club’. De club is een plek waar de kids kano’en en tennissen, je kunt er van alles doen en het is aan de rivier en er is een zwembad. Super chill, het was één van de weinige zonnige dagen, dus ik heb lekker aan het zwembad gelegen. Vrijdag heb ik op de Romeinse muur gelopen en ben ik ’s avonds een drankje gaan doen met Alicia en haar vriend en een andere vriend. Was heel leuk. Omdat haar vriend niet echt Engels sprak heb ik voor het eerst echt mijn best gedaan om Spaans te praten. Ik ben wel een beetje tot de ontdekking gekomen dat Spaans niet zo makkelijk is als ik had gedacht. Ik had verwacht dat ik iedereen in elk geval zou verstaan, maar dat is ook niet zo. Maar goed, ik heb dan ook nooit Spaanse les gehad op de middelbare school. Zaterdagmiddag ben ik de familie naar de ouders van Monica gegaan voor lunch. Hoewel ze geen Engels spraken, was het echt onwijs gezellig. Ze zijn zo aardig!

Hoewel, zoals ik al zei, mijn gastfamilie echt geweldig en lief is, vind ik Spanjaarden over het algemeen niet bijzonder beleefd. Ze botsen heel vaak tegen je aan om langs je heen te lopen, zonder sorry, en een ‘gracias’ of ‘por favor’ heb ik ook niet vaak gehoord buiten mijn familie om. Maar goed.

O trouwens! Blijkbaar ben ik in Madrid in de aanwezigheid geweest van een of andere politieke leider hier, Pedro Sánchez. Ik zat op het vliegveld naast hem, en er kwamen steeds mensen foto's met hem maken, maar ik kende hem niet. Toen ik bij mijn Spaanse gezin kwam, stond hij op de voorpagina in de krant. Best grappig!

Ik vermaak me dus onwijs en doe erg mijn best om Spaans te leren. Ik ben nu flashcards aan het maken met alle werkwoord vervoegingen en ik hoop dat ik, als ik terug kom over alweer minder dan 3 weken, ik wel een beetje Spaans kan.

Liefs!